به تازگی تئاتر موزیکال جدیدی در برادوی بر روی صحنه رفته است. این تئاتر که به گفته سازندگانش از رومئو و ژولیت شکسپیر الهام گرفته و به همین دلیل «و ژولیت» نام گذاری شده است؛ ساختار تراژدی شکسپیری را به هم ریخته تا اجرایی طنز و غرق در مدرنیته به مخاطب عرضه کند.
خط و سیر کلی کنش در این اجرا به کلی متفاوت شده است. بجای ژولیت این رومئو است که میمیرد و ژولیت را با سوالاتی که روابط امروزی تحت تاثیر خویش قرار می دهند تنها میگذارد. سوالاتی که مفاهیم والای تراژدی شکسپیر را به کوچه پس کوچه های اینترنتی برده است. برای این نمایش نقش شکسپیر نیز تعریف شده است. وی به عنوان راوی، داستان را برای تماشاگران روایت میکند.
اما از توضیح کلی نمایش که بگذریم باید این پرسش را داشته باشیم که ایا تئاتر موزیکال نیز در همان دسته از هنر قرار میگیرند که اثار بزرگانی چون استانیسلاوسکی و بکت هستند؟ به همین واسطه lisa monde خبرنگار آمریکایی در کنار گزارش این اجرا تاریخچه ای از تئاتر موزیکال بخصوص در آمریکا ارائه داده است.
وی مثال های متعددی از اجراهای شاخص این ژانر در آمریکا می آورد. مانند Mamma mia و We will rock you. ذیل هر کدام از این مثال ها چیزی که بیشتر از همه برای وی جذاب بوده، میزان استقبالی است که از این نوع اجراها می شود. اجراهایی که معمولا حتی موسیقی دربردارنده شان را به محبوب ترین موسیقی مقطعی در آمریکا تبدیل کرده اند.
پس شاید نتوان اصول هنری که در هنر تئاتر افرادی مثل استانیسلاوسکی به دنبال آن بودند را در چنین اجراهایی پیدا کرد، اما نباید از این نکته غافل ماند که این آثار مخاطب را از ابتدا تا انتها میخکوب صندلی کرده و طرفداران زیادی دارد. هر چند که بیشتر در قالب سرگرمی عرض اندام کنند.
